مصاحبه‌ای با کامیار فرزانه، برادر مهیار فرزانه.
کامیار فرزانه دانشجوی رشته مهندسی کیفیت صنایع غذایی دانشگاه علم و هنر می‌باشد. برادر او، مهیار فرزانه عضو تیم ملی دوچرخه سواری در 6 اردیبهشت 1399 حین تمرین برای اردوی تیم ملی در جاده تفت به یزد دچار حادثه رانندگی شد.
بدرود قهرمان
در کمال ناباوری یکسال از درگذشت برادر عزیزم مهیار گذشت؛ یکسالی که به یاد همه خوبی‌هایش وخاطرات خوبش هر لحظه‌اش را سپری کردیم. مهیار برادری مهربان و همراه بود، برادری که حضورش گرمابخش تک تک لحظات زندگی‌مان بود.
او در همه چیز عالی بود، در درس، اخلاق، هنر و ورزش. دوچرخه‌سواری که وقتی سوار دوچرخه می‌شد مسیر پیش رو را با دقت می‌دید و با شتاب می‌رفت چنانکه در جاده زندگی نیز این‌گونه بود. او در مسابقات بسیاری برنده و قهرمان شد اما هرگز مغرور نشد به تلاش‌هایش ادامه می‌داد و به آینده‌ای سبز می‌اندیشید.
برای آینده هزاران آرزو داشت از جمله پیشتازی در رشته دوچرخه سواری در سطح کشوری و....
و یک روزی که دیگر برای ما سبز نبود در میانه بهار او ما را ترک کرد. در حادثه‌ای که نه تنها مقصر نبود بلکه همه احتیاط‌های لازم را نیز به خرج داده بود اما در لحظه‌ای همه چیز پایان یافت.
باورش سخت بود، خیلی سخت. کابوسی که اتفاق افتاده بود و حالا ما بودیم و غمی سنگین، تجربه مرگ برادری قهرمان و مهربان؛ انگار زمان متوقف شده بود، پدر و مادر با همه سوگشان تصمیم گرفتند اعضای بدنش را اهدا کنند، باید قلب او در جسمی دیگر می تپید و....، و وظیفه‌ای دیگر، نباید ورزشکار دیگری چون مهیار دیگر قربانی تصادفی می‌شد؛ پیگیری‌ها انجام شد و پس از سال‌ها جاده امن دوچرخه‌سواری ایجاد شد، اگرچه نام مهیار را بر آن ننهادند.
از آن روز یکسال می‌گذرد. مطمئن هستم او در آرامش و شادی ابدی نظاره‌گر دوچرخه‌سوارانی است که در جاده تفت به یزد می‌رانند. کاش نامش به یادگار در جایی از این شهری که بسیار دوستش داشت به یادگار بماند تا نوجوانان آینده هرگاه که سوار بر دوچرخه در مسیری سبز می‌رانند، یادی کنند از مهیار فرزانه قهرمان دوچرخه سواری استان یزد.
دوستت داریم قهرمان؛ نام بلندت تا ابد خواهد ماند